Het bestuur van de VFP had voor in de middag na de Algemene Ledenvergadering een interessante en belangwekkende voordracht uitgekozen van Ronald Wolbink over de de professionele stoïcijnse gespreksbegeleider. Interessant, omdat Ronald in zijn voordracht tegen een aantal ‘heilig’ verklaarde coachprincipes schuurde, zoals de autonomie van de coachee en de sturing van het gesprek. Dit riep uiteraard vragen op. Belangwekkend, omdat er op de ALV daarvoor over een voorstel werd gesproken om als VFP betrokken te zijn bij een professionele opleiding tot stoïcijns professioneel begeleider.
Ronald liet enkele dia’s zien over het gedachtegoed van de stoïcijnse leer zoals die werd neergelegd door onder andere Epictetus en Seneca. Centraal staat voor de professionele stoïcijnse gespreksbegeleider leven naar de natuur, waaronder verstaan moet worden, leven in redelijkheid, gedragen door rationele overwegingen. Een kernpunt is dat emotionele expressies moeten worden ingeperkt, door ze te vervangen door rationele overwegingen en door matiging van driften en wensen. Het uitgangspunt daarbij is dat niet het genot of de uitkomst telt maar de intentie, het geluk van de geruststelling, en dat het geen zin heeft je druk te maken over wat niet in je macht ligt om aan te passen. Een tweede kernpunt is dat je houding sociaal gericht moet zijn, of zoals Ronald het verwoordde: ‘niet de bij is interessant maar het belang van de bijenkorf.’ Een derde kernpunt, dat hierop voortborduurt, is de levenshouding. De stoïcijnen, en in navolging daarvan de stoïcijnse professionele gespreksbegeleider, zien de zin in het leven in het gedurende het leven continu ontwikkelen van de kardinale deugden: rechtvaardigheid, matigheid, wijsheid en moed. Het nastreven van kardinale deugden is op zich niks nieuws, ze werden al benoemd in de moraalleer van Aristoteles en in onze westerse, christelijke cultuur vooral gepopulariseerd door Thomas van Aquino. Het zijn bijvoorbeeld, matiging, respect voor anderen, voorzichtigheid, zorgvuldigheid. Daar komt speciaal voor de stoïcijnen bij het onderdrukken van emoties zoals vrees, woede, machteloosheid, frustratie enzovoort.
Het tweede deel van zijn voordracht ging over handvatten voor de stoïcijnse gespreksbegeleider, met de nadruk op wat – in het algemeen – een professionele begeleider eigenlijk is. Hij heeft een visie, een perspectief en een weloverwogen en omschreven methodiek. Hij/zij kan deze uitleggen en verantwoorden. Ronald spitste deze overwegingen toe op de stoïcijnse begeleider in een aantal dia’s, do’s and don’ts. Tijdens de voordracht kon de zaal oefenen met een fictieve praktijksituatie waarin een stoïcijnse begeleiding werd gevraagd. Na afloop reikte hij nog een casus uit en een uitwerking van de fasering van de stoïcijnse aanpak. Vragen die tijdens de lezing gesteld werden, waren bijvoorbeeld
>> Moet je de stoïcijnse ethiek omarmen om een stoïcijns gesprek te voeren (en ben je dan sturend)? Ja, en daarbij noemde Ronald de RET (rationeel-emotieve therapie) zoals die door Albert Ellis werd ontwikkeld, als vergelijkende begeleiding.
En
>> Kan je dan wel een objectieve professional zijn? Volgens de stoïcijnen is het geweten gebaseerd op de ratio en hoeft dat objectiviteit niet in de weg te staan. Anderzijds is bij de stoïcijnse begeleiding het nastreven van de kardinale deugden wel een leidraad voor de zin in het leven. Zou de coachee daar radicaal andere opvattingen op na houden dan is ze niet acceptabel voor een stoïcijnse begeleiding. Ronald stelde dat de stoïcijnse begeleider wel aan zijn uitgangspunten diende vast te houden. In die zin is de stoïcijnse begeleiding een normatieve begeleiding.